Uczęszczając do tradycyjnych szkół od najmłodszych lat, w tym mając za sobą doświadczenia w stosunkowo surowych szkołach międzynarodowych, wydawało mi się, że każdy egzamin jest kluczowy, a porażka nie wchodzi w grę. Po otrzymaniu ocen zawsze następuje okres refleksji i motywacji do dalszego doskonalenia. Ale dziś w BIS, jeszcze zanim sprawdziłam swoje oceny, nauczyciele chodzili dookoła, jakby chcieli kazać wszystkim świętować z mojego powodu. Kiedy sprawdziłam wyniki, pan Ray był cały czas przy mnie, uspokajając mnie, żebym się nie denerwowała. Po sprawdzeniu wszyscy byli tacy szczęśliwi, podchodzili do mnie, żeby mnie przytulić, a każdy przechodzący nauczyciel szczerze się cieszył. Pan Ray praktycznie kazał wszystkim świętować z mojego powodu, nie rozumieli, dlaczego jestem zdenerwowana z powodu błędu w jednym przedmiocie. Uważali, że włożyłam już tyle wysiłku, a to było najważniejsze. Nawet potajemnie kupowali mi kwiaty i przygotowywali niespodzianki. Pamiętam, jak dyrektor, pan Mark, powiedział:„Harper, jesteś teraz jedyną osobą niezadowoloną, nie bądź głupia! Naprawdę dobrze zrobiłaś!” 

Pani San powiedziała mi, że nie rozumie, dlaczego tak wielu chińskich uczniów skupia się na drobnych porażkach, a ignoruje inne osiągnięcia, stale wywierając na siebie ogromną presję i czując się nieszczęśliwymi.

Myślę, że może to wynikać z otoczenia, w którym dorastali, co prowadziło do coraz bardziej niezdrowej mentalności nastolatków. Doświadczenie zarówno w chińskich szkołach publicznych, jak i międzynarodowych, utwierdziło mnie w pragnieniu zostania dyrektorem. Chcę zapewnić lepszą edukację większej liczbie młodych ludzi, taką, która stawia zdrowie psychiczne ponad osiągnięcia akademickie. Są rzeczy o wiele ważniejsze niż sukcesy w życiu.

Chwile po tym, jak Harper dowiedziała się o wynikach egzaminów A-Level.